Είναι στιγμές που βλέπω τη ζωή σαν ένα προφιτερόλ πίσω από μια βιτρίνα κλειστού ζαχαροπλαστείου. Κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου να τη πιάσω χτυπάει στο τζάμι.
Μπορώ σχεδόν να τη μυρίσω και τη βλέπω ξεκάθαρα. Φαίνεται ότι είναι νόστιμη. Σκέφτομαι ότι αν ήμουν μακριά από το ζαχαροπλαστείο δε θα με ένοιαζε και πολύ. Δε θα ήξερα ότι υπάρχει εκεί. Με την υπέροχη, αφράτη κρέμα της και τα φρεσκοψημένα μυρωδάτα "σου".
Όμως είμαι εκεί και τη βλέπω. Πριν που περνούσα, ίσως ήταν πολύ νωρίς και το προφιτερόλ δεν ήταν ακόμη έτοιμο. Τώρα, ίσως άργησα και το ζαχαροπλαστείο έκλεισε. Τέλεια. Και μόλις με κουτσούλισε μια δεκαοχτούρα.
Μπορώ σχεδόν να τη μυρίσω και τη βλέπω ξεκάθαρα. Φαίνεται ότι είναι νόστιμη. Σκέφτομαι ότι αν ήμουν μακριά από το ζαχαροπλαστείο δε θα με ένοιαζε και πολύ. Δε θα ήξερα ότι υπάρχει εκεί. Με την υπέροχη, αφράτη κρέμα της και τα φρεσκοψημένα μυρωδάτα "σου".
Όμως είμαι εκεί και τη βλέπω. Πριν που περνούσα, ίσως ήταν πολύ νωρίς και το προφιτερόλ δεν ήταν ακόμη έτοιμο. Τώρα, ίσως άργησα και το ζαχαροπλαστείο έκλεισε. Τέλεια. Και μόλις με κουτσούλισε μια δεκαοχτούρα.
