Κοίτα τις νιφάδες. Πέφτουν.
Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό συναίσθημα από την πτώση. Είναι ένα ταξίδι. Ξέρεις που θα καταλήξεις αλλά δε μπορείς να αποφύγεις τον προορισμό. Δεν είναι πλέον στο χέρι σου. Είναι θέμα χρόνου.
Για κάποιο λόγο ξεκίνησες να πέφτεις, είτε το θέλησες είτε όχι. Δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Η αδυναμία να αλλάξεις τον προορισμό κάνει την πτώση λυτρωτική. Σίγουρα, θα μπορούσες να είχες αποφύγει την πτώση, όμως δε μπορείς πλέον. Κλείνεις τα μάτια και αυτό το ταξίδι είναι δικό σου.
Τώρα όμως, ούτε ο πιο απάνθρωπος νόμος της φύσης, η βαρύτητα, είναι ικανός να σου στερήσει το ταξίδι. Σίγουρα, θα το κάνει πιο σύντομο. Όμως και πάλι, έστω για λίγο, έχεις πετάξει.
Και όσο πετάς, τα ξεχνάς όλα.
Όσο πέφτεις, δε φοράς καμία κοινωνική σύμβαση, καμία δεύτερη σκέψη, καμιά ενοχή. Τα παίρνει όλα ο αέρας και, έστω για λίγο, αιωρείσαι ελεύθερος. Νομίζεις ότι θα πέφτεις αιώνια. Δε βλέπεις το τέλος γιατί κοιτάζεις προς τον ουρανό. Και ίσως να νομίζεις πως κατευθύνεσαι προς τα εκεί. Τα σύννεφα φαίνονται να έρχονται πιο κοντά. Ξέρεις πως είναι ψέμα. Αλλά το πιστεύεις.
Δε σκέφτεσαι ούτε για μια στιγμή τον προορισμό. Ξέρεις ότι μπορεί να σε σκοτώσει. Όμως το ταξίδι θα έχει κρατήσει περισσότερο.
Και αφού φτάσεις
εκεί που κάποτε όλοι μας θα φτάσουμε
ο μόνος λόγος
που αξίζει
να προσπαθήσεις
να σηκωθείς
ξανά
είναι για να
μπορείς
να
πέσεις
πάλι.
